Η «μαμά» της οικογενειακής ψυχοθεραπείας Virginia Satir [1916-1988] έγραψε την παρακάτω «διακήρυξη για την εκτίμηση του εαυτού».

Μιας αυτοεκτίμησης στην οποία επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δει και να αποδεχτεί όχι μόνο τα «δυνατά» και τα «καλά» μας στοιχεία αλλά και τις «αδυναμίες» μας, τους «φόβους» και τις «αποτυχίες» μας. Γιατί πως αλλιώς θα σεβαστούμε και θα αγαπήσουμε τον εαυτό μας αν όχι ολόπλευρα; Όπως άλλωστε έλεγε η ίδια η Satir «δεν πρέπει να επιτρέπουμε να μας ορίζουν οι περιορισμένες αντιλήψεις των άλλων ανθρώπων».

Αξίζει να αφιερώσετε λίγα λεπτά για να την διαβάσετε.

Είμαι εγώ.

Σε όλο τον κόσμο δεν υπάρχει κανένας άλλος ακριβώς σαν εμένα. Υπάρχουν άνθρωποι που μου μοιάζουν σε μερικά σημεία, αλλά κανένας δεν είναι όμοιος με εμένα. Επομένως, ό,τι προέρχεται από εμένα είναι απόλυτα δικό μου, γιατί εγώ μόνος μου το διάλεξα.

Μου ανήκει ότι έχω: το σώμα μου και όλα όσα κάνει, το μυαλό μου με τις ιδέες του και τις σκέψεις του, τα μάτια μου και οι εικόνες όσων βλέπουν, τα συναισθήματα μου, όποια και αν είναι αυτά: θυμός, χαρά, αποκαρδίωση, αγάπη, απογοήτευση, ενθουσιασμός, το στόμα μου και τα λόγια που ξεστομίζω: ευγενικά, γλυκά ή σκληρά, σωστά η λαθεμένα. Η φωνή μου σιγανή ή δυνατή και όλες μου οι πράξεις, άσχετα αν κατευθύνονται προς εμένα ή προς τους άλλους.

Δικές μου είναι όλες οι φαντασιώσεις, τα όνειρα μου, οι ελπίδες μου, οι φόβοι μου.

Δικοί μου οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες μου και όλες οι αποτυχίες μου και τα λάθη μου.

Γιατί σε μένα ανήκει ο εαυτός μου, μπορώ να γνωριστώ στενά μαζί του. Έτσι μπορώ να τον αγαπάω και να είμαι φίλος μαζί του, με όλες του τις πλευρές. Μπορώ λοιπόν να βάλω όλο τον εαυτό μου να δουλέψει για το συμφέρον μου.

Μερικές πλευρές του εαυτού μου με βάζουν σε απορία, το ξέρω, και άλλες μου είναι τελείως άγνωστες. Όσο όμως διατηρώ φιλικές σχέσεις μαζί του και τον αγαπώ, μπορώ με θάρρος και ελπίδα να αναζητώ λύσεις για τα αινίγματα και τρόπους για να ανακαλύψω πιο πολλά πράγματα για εμένα.

Όπως και αν μοιάζω και αν φαίνομαι, ό,τι λέω και κάνω, ό,τι σκέφτομαι κι αισθάνομαι σε οποιαδήποτε στιγμή, όλα αυτά είμαι εγώ. Κι αυτό είναι κάτι αυθεντικό και δείχνει πού βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή.

Όταν αργότερα εξετάσω πώς έμοιαζα και πώς φαινόμουν, τι έκανα κα τι είπα, τι σκέφτηκα και πώς αισθάνθηκα, κάποια σημεία μπορεί και να είναι ακατάλληλα. Μπορώ να τα πετάξω τα ακατάλληλα και να κρατήσω όσα αποδείχτηκαν κατάλληλα και να εφεύρω κάτι καινούργιο για να αντικαταστήσω ό,τι πέταξα.

Βλέπω, ακούω, αισθάνομαι, σκέπτομαι, λέγω και πράττω. Έχω τα εργαλεία που χρειάζομαι για να επιζήσω, να είμαι κοντά με τους άλλους, να είμαι παραγωγικός, να καταλαβαίνω και να βάζω σε τάξη μες στο νου μου το πλήθος των ανθρώπων και των πραγμάτων έξω από εμένα.

Είμαι κύριος του εαυτού μου και, επομένως μπορώ να τον οργανώσω.

Είμαι εγώ και είμαι πολύ εντάξει.